Адамдар миңдеген жылдар бою транс гипноздук түргө кирип келишкен. Көптөгөн маданияттарда жана диндерде бул медитациянын бир түрү катары каралып келген. Персия жана Индиянын йогис сыйкырчылары миңдеген жылдар бою гипнозду диний максаттарда колдонуп, манжаларынын ар бир кыймылы менен экстатикалык транска чөмүлүшкөн. өз мурдуңуздун учуна тиктеп туруу; мезмеризм феноменин козгоо үчүн экзотерикалык экспозициянын кереги жок экени көрүнүп турат. Ушул процесстердин бардыгынын негизги максаты-абстракциялоо же көңүл буруу адатын калыптандыруу, мында субъект бир идеяга же идеялардын чынжырына толугу менен сиңип калат, ал эми ал башка объект, максат же иш-аракет жөнүндө билбейт же кайдыгер мамиле кылат. Гипноздук абалды сүрөттөөнүн эң алгачкы жазуусун 1027-жылы "транс" жөнүндө жазган персиялык дарыгер Авиценнанын эмгектеринен табууга болот. Заманбап гипноз 18-кылымдын аягында башталып, "Заманбап гипноздун"атасы катары белгилүү болгон немис дарыгери Франц Месмердин аркасында популярдуу болгон. Ошол учурда гипноз Месмердин атынан "месмеризм" деп аталган. Ал гипноз гипнозчудан гипноздолгон адамга агып өтүүчү мистикалык күчтүн бир түрү деп эсептеген, бирок анын теориясын гипноздо сыйкырдуу элемент жок деп сынчылар четке кагышкан.
Гипнозду жана ага байланыштуу кубулуштарды түшүндүргөн ар кандай теориялар бар. Өзгөрүлгөн абал теориялары гипнозду аң-сезимдин өзгөрүлгөн абалы же кадимки аң-сезимдин абалынан айырмаланган аң-сезимдин деңгээли менен мүнөздөлгөн транс деп эсептешет. Тескерисинче, мамлекеттик эмес теориялар гипнозду плацебо эффектиси, терапевт менен өз ара аракеттенүүнү кайра аныктоо же ролду каймана мааниде аткаруунун формасы катары карашат.
Ичеги-карындын синдромун жана менопаузаны гипнозго негизделген дарылоо далилдер менен бекемделет. Башка көйгөйлөрдү дарылоо үчүн гипнозду колдонуу ар кандай натыйжаларды берди, мисалы, тамекини таштоо. Гипнозду эрте травманы калыбына келтирүү жана интеграциялоо үчүн терапиянын бир түрү катары колдонуу илимий чөйрөдө талаштуу. Изилдөөлөр көрсөткөндөй, адамдын гипнозу жалган эскерүүлөрдүн калыптанышына өбөлгө түзөт жана гипноз адамдарга окуяларды так эстөөгө жардам бербейт.
Гипноз-адамдын жана жогорку омурткалуу жаныбарлардын уйкуга жакын өзгөчө абалы, анын негизинде мээнин жогорку бөлүктөрүнүн ингибирлөө кубулуштары жатат. 60-жылдарга чейин 19-кылымда гипноз жөнүндөгү түшүнүктөр спиритизмдик божомолдорго негизделген, өзгөчө "толкундардын" же магниттик толкундардын – гипнозчу тараткан делген өзгөчө агымдардын. Гипноз жөнүндөгү мистикалык түшүнүктөр орус (в. м.Бехтерев, О. О. Мочутковский, А. А. Токарский ж. б.) жана француз (Н. Бернгейм жана Ж. Шарко) окумуштууларынын эмгектери менен талкаланган. Бул илимпоздордун аттары менен гипноздук мамлекеттердин проблемаларын илимий иштеп чыгуунун башталышы байланыштуу. Алар гипноздун терапиялык маанисин аныкташкан, ошондой эле психологиялык факторду дарылоо максатында колдонуу ыкмасы катары сунуштун өзгөчө ролун аныкташкан. Бирок, гипноз кубулуштарында дагы деле көп түшүнүксүз нерселер бар болчу. Айрыкча гипноз жана СУНУШ туура эмес аралашкан. Психологиялык багыттын жактоочулары азыр да Бернгеймдин "гипноз жок, бир гана сунуш бар, сунуш болсо автосунуш"деген эскирген жана туура эмес позициясын карманып келишет. Ошол эле учурда, гипноз жана сунуш кубулуштары айырмаланат: мамлекеттик гипноз мүнөздүү жана адам жана жаныбарлар болсо, оозеки сунуш кабыл алуу – бир гана адамдын жогорку толкунданып ишинин менчиги. Сунуштун физиологиялык жагы и.П. Павловдун чоң жарым шарлардын сигналдык функциясы, жогорку нервдеги биринчи жана экинчи сигналдык системалардын өз ара аракеттенүүсү жөнүндө (адамдын) окуусунда өз түшүндүрмөсүн тапты.
