Τελικά έφτασα στην παράγκα του, οι τοίχοι της οποίας έμοιαζαν να έχουν μεγαλώσει στο έδαφος, με είσοδο από τη μια πλευρά και παράθυρο από την άλλη. Χτύπησα το φύλλο του κυματοειδούς τενεκέ που κάλυπτε την είσοδο. Έτσι συνήθως ανακοινώνουν οι επισκέπτες την άφιξή τους, αλλά αντί για πόρτες υπήρχε μια τρύπα.
– Ποιος είναι αυτός? – Ακούστηκε η φωνή κάποιου.
–Μπορώ να έρθω να σε δω για ένα λεπτό;
– Τι συνέβη? – ρώτησε ο άντρας στο θάλαμο.
– Θέλω να σε εξετάσω. Πως αισθάνεσαι?
– Δεν παραπονιέμαι. Ολα ειναι καλά. Είναι υγιής.
«Αλλά τουλάχιστον να είσαι προσεκτικός για να μπορέσω να σε ακούσω». Ή άσε με να μπω.
– Πήγαινε και άσε με ήσυχο!
– τίποτα δεν θα βγει από αυτό. Το καθήκον μου με έφερε εδώ. Πρέπει να σε εξετάσω.
– Και διαμαρτύρομαι για τη βία! Πού είναι η περιφρονημένη ελευθερία του λόγου και της δράσης σας; Και ισχυρίζεσαι επίσης ότι όλοι το χρησιμοποιούν σαν αέρα;
– Ναι, αλλά μια τέτοια κατανόηση της ελευθερίας προϋποθέτει έναν ορισμένο βαθμό συνείδησης.
«Οι πρόγονοί μας διαμαρτυρήθηκαν για τη βία κάνοντας απεργίες πείνας στις φυλακές. Τώρα είναι άλλη εποχή και κηρύσσω απεργία σιωπής σε ένδειξη διαμαρτυρίας!
– Ακούστε, κύριε! Η κοινωνία σέβεται την απόφασή μας να επιστρέψουμε στη φύση. Μπορείτε να απολαύσετε όλα τα οφέλη του πολιτισμού, αλλά αν θέλετε να κοιμηθείτε σε χαλάκια, αυτό είναι δική σας δουλειά! Παρακαλώ εγκαταλείψτε όλα όσα δίνει ο πολιτισμός στην κοινωνία – τόσο πνευματικά όσο και υλικά οφέλη. Πρέπει όμως να σεβαστούμε ορισμένους νόμους, αν όχι κοινωνικούς, τουλάχιστον αυτούς που είναι εγγενείς στην ανθρώπινη φύση. Άλλωστε και σε αυτό πρέπει να παραμείνεις άνθρωπος. Μπορείς να με ακούσεις?
Σιωπή. Δεν ακούγεται ήχος από την καμπίνα. Ο κύριος στο περίπτερο έκανε απεργία.
«Σας διαβεβαιώνω ότι σέβομαι την απόφασή σας να ζείτε στη φτώχεια και να κρύβεστε από την κοινωνία για να επιδοθείτε στον προβληματισμό, όπως οι αρχαίοι φιλόσοφοι». Αλλά είμαι ο νέος υγιεινολόγος στην περιοχή σας και πρέπει να σε φροντίζω όπως όλοι οι άλλοι. Μπορείς να με ακούσεις?
Πάλι σιωπή.
«Λοιπόν, εντάξει», σκέφτηκα, «αν δεν θέλετε να το κάνετε με τον καλό τρόπο, τότε θα το κάνουμε με τον κακό τρόπο».
«Δεν έχω άλλο χρόνο, αγαπητέ κύριε», είπα δυνατά, «Φεύγω, αλλά θα επιστρέψω αύριο». Ελπίζω να είσαι πιο έξυπνος μέχρι τότε.
Προσπαθώντας να κάνω όσο το δυνατόν περισσότερο θόρυβο, απομακρύνθηκα, αλλά κάθισα πίσω από τον πλησιέστερο θάμνο και άρχισα να παρακολουθώ προσεκτικά το περίπτερο.
