Հայաստանի և Ռուսաստանի հարաբերությունները
Հայաստանը երկար դարերի ընթացքում կամ կորցրեց իր անկախությունը և ընկավ օտար զավթիչների տիրապետության տակ, կամ վերականգնեց իր անկախությունը։ Նրա սահմանները փոխվեցին։ Մշտական ջարդերն ու հայերի հալածանքները հանգեցրին Հայաստանի որոշ շրջանների հայաթափմանը։ Հայկական լեռնաշխարհի ողջ տարածքում պահպանվել են հայկական քաղաքների, բերդերի, ոռոգման կառույցների մնացորդներ։ 19-րդ դարի առաջին երրորդում։ Թուրքմանչայի պայմանագրով Արևելյան Հայաստանը մտավ Ռուսաստանի կազմում։ Հայկական մարզը կազմավորվել է Էրիվանի և Նախիջևանի խանություններից։ 1828-1829 թթ Ռուս-թուրքական պատերազմի արդյունքում Ռուսաստանին անցան հայկական Կարսը, Արդահանը, Բայազետը, Էրզրումը, որոնք, սակայն, Ադրիանապոլսի պայմանագրով (1829) վերադարձվեցին Թուրքիային։ 19-րդ դարի առաջին երեք տասնամյակներում։ շուրջ 150 հազար հայ Իրանից և Թուրքիայից տեղափոխվել է Արևելյան Հայաստան։ Հայաստանը Ռուսաստանին միացնելու ակտը հսկայական առաջադիմական նշանակություն ունեցավ։ Նա կանխորոշեց Հայաստանի սոցիալ-տնտեսական և քաղաքական զարգացման ողջ հետագա ընթացքը։ Արեւելյան Հայաստանի ժողովուրդը ընդմիշտ ազատվել է ֆիզիկական ոչնչացման վտանգից եւ բռնել առաջադիմական զարգացման ուղին՝ իր ճակատագիրը կապելով ռուս ժողովրդի ճակատագրի հետ։ Գրող-մանկավարժ Խ.Աբովյանը, հեղափոխական դեմոկրատ Մ.Նալբանդյանը, ազգային բանաստեղծ Օ.Թումանյանը և այլ հայ մանկավարժներ, արտահայտելով զանգվածների նկրտումները, ռուս ժողովրդի մեջ, ռուսական մշակույթին միանալու, ռուսական առաջադեմ հասարակական շարժման մեջ տեսան փրկությունը. իրենց ժողովրդի և նրանց տնտեսական և մշակութային զարգացման հնարավորությունը։
Սակայն Հայաստանը, լինելով Ցարական Ռուսաստանի հետամնաց ծայրամասը, ուներ ծայրահեղ թերզարգացած տնտեսություն։ Արդյունաբերությունը ներկայացված էր փոքր, կիսաարհեստագործական ձեռնարկություններով՝ հիմնականում գյուղատնտեսական հումքի վերամշակմամբ։ Միակ խոշոր ձեռնարկությունները Ալավերդու և Զանգեզուրի պղնձի հանքերն ու ձուլարաններն էին։ Արդյունաբերական ձեռնարկությունների զգալի մասը գտնվում էր օտարերկրյա կապիտալի ձեռքում։ Գյուղատնտեսության մեջ գերակշռում էր պարզունակ տեխնոլոգիան։ Անասնաբուծությունը ծավալուն էր։
Անդրկովկասի մուտքը կապիտալիստական զարգացման ուղի ամրապնդեց նրա տնտեսական կապերը Ռուսաստանի հետ, ինչը, իր հերթին, ավելի սերտորեն կապեց տարածաշրջանի ժողովուրդների ազգային-ազատագրական շարժումը Ռուսաստանի բանվորական շարժման հետ։
