Մի «բոմժ» մյուսին հարցնում է.
– Լսի՛ր, դու ե՞րբ ես վերջին անգամ լողացել:
– Էն «7 դրամի» օրը, հիշու՞մ ես, որ ջրցանով մի լավ մեզ լողացրին:
– Հա՛, բա ոնց չեմ հիշում:
– Իսկ դու՞:
– Ես էլ Վարդավառի օրերին եմ լողանում:
– Տո, դեհ ասա ջրաշուն ես էլի:
21.07.2017 թ.
Մի ծեր ձկնորս մի ոսկե ձկնիկ է բռնում ծովափին:
Ձկնիկին ասում է.
– Հը, բաց թողնե՞մ քեզ, գնաս ապրե՜ս, կյանք վայելե՜ս…
– Չէ՛ ախպեր,–ասում է,– լավ է տար` կնոջդ, զոքանչիդ հետ գլուխս կերեք, որ պրծնեմ ձեր մուննաթից ու ձեզանից:
14.11.2017 թ.
Ցուցափեղկին դրած օրացույցը գանգատվում է.
– Իմ կյանքն էլ կյանք չի: Պատից կախում են ու տարվա ամեն մի օր սրտիցս մի հարազատ թերթիկ են պոկում, իսկ երբ թերթիկներս Ամանորի նախօրեին վերջանում են, անխղճորեն ինձ աղբարկղն են նետում:
– Է՜հ, դարդերս իրար մի տուր, եղբա՛յր,– արձագանքում է զուգարանի թուղթը:
30.12.2017 թ.
Հիմնարկի պետը իր ավտովարորդին.
– Հը, Վաղո՛, աշխատանքդ դու՞րդ գալիս է, ուրախ չե՞ս, որ մոտս ես աշխատում:
– Է՜հ, չգիտեմ, շեֆ ջան:
– Արա՛, բայց զարմանալի մարդ ես դու: Իմ տան մոտ մի տուն էլ քեզ համար եմ կառուցել: Աշխատավարձդ համարյա իմ տեղակալների չափ է: Երեխաներիդ լավագույն համալսարաններում տեղավորել եմ: Ամեն տարի ինձ հետ մի երկիր ես թռնում հանգստանալու: Էլ Դուբայ, էլ Մալդիվյան ու Կարիբյան ծովի կղզիներ, Թայլանդ, Հունաստան, Հնդկաստան: Չգիտեմ էլ որտեղ չենք եղել: Այ հիմա էլ մեզ համար Կարմիր ծովի ափին պառկած հանգստանում ենք, աղջիկները կան, խմիչքը՝ ինչքան սիրտդ կուզե: Այ ընկեր, ինչի՞ց ես դժգոհ, ի՞նչդ է պակաս…
– Դեհ, շեֆ ջան, ասում եմ գուցե՞ մեզ համար մի նոր վարորդ էլ վերցնենք…
24.01.2018 թ.
– Պապի ո՞նց ես, ո՞նց է տատիկը։
– Է՜հ, բալա, ի՞նչ ասեմ։ Ես, ոչինչ, լավ եմ, բայց դե մեր պառավը լավ չի՝ էլ լավ չի լսում ու մոռացկոտ է դառել։ Երեկ էնքա՜ն կեքս էր թխել, ասում էր. «Կե՛ր, սիրտդ շատ էր ուզում»։ Ախր ո՞նց ուտեմ, որ իզժոգ ունեմ դրանից։
3.02.2018 թ.
Սոցիալիզմի հաջորդ փուլերը
Ահա սոցիալիզմի և հետխորհրդային երկրների զարգացման 4 հաջորդական փուլերը.
– անձի պաշտմունք;
– տանձի պաշտմունք;
– գանձի պաշտմունք;
– սանձի պաշտմունք։
Հ.Գ. Խիյարի պաշտմունքն ու նման մասնավոր դեպքերը նկատի չեն առված։
05.02.2018 թ.
Արցախցի մի պապիկ իր հին ու քրքրված Ժիգուլի–01–ով հազիվ Երևան է հասնում ու կանգ է առնում ՀՅԴԿ–ի շենքի շեմին։
– Ա՛յ պապի, ի՞նչ ես էստեղ կանգ առել, ավտոդ հեռացրու այստեղից, չի կարելի,– վրդովված կարգադրում է պահակը։
